دنیای اقتصاد نوشت: باختیم و حسرت 48 ساله پابرجا ماند. نشد که به فینال جام ملت های آسیا برویم و حالا فینال بازی ها بین دو تیم قطر و اردن برگزار خواهد شد.
برای این باخت دلایل زیاد است اما مهمترین سوالی که باید پرسید این است که چرا سرمربی تیم ملی دست به ترکیب تیم برنده زد.
تیم ایران از زمانی که شجاع اخراج شد، ده نفره نشده بود، تیم ایران از اول بازی ده نفره بود و ما شاهد یک طارمی کُند بودیم که «نای» حرکت کردن نداشت.
طارمی که به عنوان بازیکن گوش چپ بازی می کرد نتوانست انتظارات را برآورده کند و با آمدن محبی تیم ایران در نیمه دوم جان گرفت اما بازی منظم ایران فقط بیست دقیقه دوام داشت.
واقعیت این است که ایران امروز یک بازی سردرگم ارائه کرد و نتوانست از برتری نفری تیم خود استفاده کند. قطری‌ها تیم ما را به خوبی آنالیز کرده بودند و می‌دانستند که نقطه قوت تیم ایران میانه میدان است.
اگر به حرکات اکرم عفیف نگاه کرده باشید او تمامی توپ های سرگردان را از آن خود می‌کرد و ناگهان آن توپ را تبدیل به یک خطر بزرگ برای تیم خود می‌کرد.
به عکس قطر، ایران نتوانست موتور تیم قطر، یعنی عفیف را مهار کند و امروز یکی از بهترین بازی های دوران بازیگری اش را انجام داد.
یکی از بزرگترین مشکلات تیم ایران که مختص تیم قلعه نویی هم نبوده، کامبک زدن است و وقتی تیم های ایرانی، چه باشگاهی چه ملی عقب می افتند، به سختی می توانند تیم را جمع کنند.
بازی امروز نیز از این قاعده مستثنی نبود و وقتی تیم عقب افتاد، قلعه نویی رو به بازی سنتی آورد و همان زدن به زیر توپ و «سابوندن توپ» توسط یک مهاجم قد بلند و رساندن آن به دروازه، راهکار تیم ما شد.
اما برای اجرای این برنامه هم ما یک مشکل داشتیم و اینکه توپ های مُرده نصیب تیم قطر می شد. آوردن بازیکنان قد بلند نیز دردی از ایران دوا نکرد و ما باز هم در حسرت یک فینال آسیایی ماندیم.